ای کاروان خستهٔ انسان. ای کاروان گرفتار این شوره زار مرگ ٬کویری است بی امان
باغول های عاصی قدرت باخارهای صنعت مجنون با اسمان بی ستارهٔ مهموم
باروزهای عاصی شب رنگ باشام های سرد وپریشان
نمی طپد٬
نمی زند٬قلب امید زندگی. نبض امید خفته است. به زندگی امید نیست؛
دراین فضای مرگبار دراین فضای تنگ وتار که انتظار میکشد٬طلوع یک ستاره را ...
ستاره ها!!!
توای بزرگ تر ستاره ام!طلوع کن
ببین سیاهی آشنای ماست ببین همیشه هرغروب. به روی بام آرزو
درانتظاردیدنت ٬چقدر رنج می برم
به هرطرف نگاه می کنم به این سیاه آسمان بی ستاره هم ....
درانتظاردیدنت٬چقدررنج می برم
به هرطرف نگاه می کنم.
