ای دادخواه عترت وقران بیا!بیا

ای دادخواه عترت و قرآن! بیا بیا                 وی زخم دین به تیغ تو درمان! بیا بیا

از زخم هر شهید ندا می‌شود بلند                 کای التیام زخم شهیدان! بیا بیا

تا چند شیعه نالۀ «یابن‌الحسن» زند؟                 ای شیعه را پناه و نگهبان! بیا بیا

تا کی سر حسین به دروازه‌های شام                 بر نی کند تلاوت قرآن؟ بیا بیا

تا کی گُلان سوختۀ وحی، پای‌شان                 خونین بوَد ز خار مغیلان؟ بیا بیا

تا کی میان مقتل خون دست و پا زند                 جدّت حسین، با لب عطشان؟ بیا بیا

تا کی مهار ناقۀ زینب به دست شمر                 با اشک چشم و موی پریشان؟ بیا بیا

تا کی ز سوز سوختن خیمه‌هایتان                 در قلب شیعه آتش سوزان؟ بیا بیا

تا کی به خاک دامن گودال قتلگاه                 جسم حسین، زخمی و عریان؟ بیا بیا

درمان درد عترت و قرآن ظهور توست                 داروی زخم‌های فراوان! بیا بیا

«میثم» که هست مرثیه‌خوان در غم حسین              خواند تو را به دیدۀ گریان؛ بیا بیا

******